Niezwykła zwyczajność

NIEZWYKŁA CODZIENNOŚĆ

„Oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? – Mt 2,1.

Mędrcy odkryli w Jezusie Króla. Wyruszyli w długą drogę, gdyż zobaczyli coś nadzwyczajnego, gwiazdę, która świeciła innym światłem i wskazywała drogę, a potem miejsce narodzenia. Mędrcy byli ludźmi wykształconymi, studiowali księgi, byli mądrzy i mieli doświadczenie życiowe. Nie decydowali się pochopnie na tak wymagającą, a może i niebezpieczną wyprawę. Ruszyli, bo byli pewni, że znak, który zobaczyli ma swoje głębokie znaczenie. I nie zawiedli się. 

Pasterze, który w okolicy czuwali w nocy nad zwierzętami również doświadczyli czegoś niezwykłego, oto Anioł zstąpił w świetle z nieba i powiedział: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie» Łk 2, 10-12.

Pasterze przestraszeni, ale też ucieszeni ruszają do Betlejem szukać stajenki, w której leży w żłobie dziecię. Po znalezieniu Go opowiadają co im powiedział Anioł. „A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali” Łk 2, 18.

Również „król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima” Łk 2, 3, i postanowił zareagować zgodnie ze swoją zdemoralizowaną naturą – śmiercionośnym rozkazem.

We wszystkich tych historiach jedno jest oczywiste. Wydarzyło się coś niezwykłego, coś co dotykało ludzi, coś co motywowało ich do działania. Byli poszukujący, byli radośni, byli przerażeni.

Niezwykła w tej historii jest także jej kontynuacja. Oto Pan Jezus, Dzieciątko w którym dostrzeżono Króla, Mejsasza, Dawida przeżywa życie jak każdy inny i jest niedostrzeżony. Mijają lata, Jezus rośnie, ale nikt nie dostrzega w Nim niczego nadzwyczajnego. Dopiero w wieku 12 lat w świątyni uczeni w prawie dziwią się Jego mądrości, ale wcześniej, i w późniejszym okresie dziecięctwa, nikt nie zauważa wyjątkowości Jezusa. Stał się taki jak my. Był nam bliski – Emmanuel – Bóg z nami. W wiosce Nazaret ludzie poznali Go jako dobrego cieślę, ale uważali za zwykłego człowieka, za równego innym mieszkańcom. Maryja zachowuje wszystkie rzeczy w swoim sercu, może omawia je z Józefem, ale na pewno nie rozpowiada historii narodzin wśród znajomych. Nikt nie wie, że w wiosce żyje Mesjasz Król. 

Jest to wspaniały przykład życia dla ludzi zwykłych, ludzi zanurzonych w codzienność swojej miejscowości, bez wielkich wydarzeń, bez wizyt specjalnych gości, bez światła i przerażenia. Po prostu zwykłe życie, takie jakie miał Jezus przez większość czasu, gdy przebywał tu na ziemi. To życie było zwykłe, ale było pełne miłości, w rodzinie, która się kochała. Bóg jako miejsce przyjścia na świat swojego Syna wybrał rodzinę, bo to jest najlepsze miejsce dla człowieka. Bo w rodzinie jest najwięcej miłości, przebaczenia, akceptacji. W takim środowisku człowiek może się najlepiej rozwijać, a nadzwyczajność raczej powinna być rzadka. Cieszmy się każdym dniem, tym zwykłym, pełnym okazji do okazywania ludziom miłości.